τυλόπους

-ουν, Ν

(λόγιος τ.)

1. (για ζώα) αυτός που έχει ογκώδες τύλωμα στο οπίσθιο άκρο τού πέλματός του

2. (το ουδ. πληθ. ως ουσ.) τα τυλόποδα

(ζωολ.-παλαιοντ.)

υπόταξη αρτιοδάκτυλων θηλαστικών, συγγενική με την υπόταξη μηρυκαστικά, με δακτυλοβάμονα είδη που φέρουν τρία ζεύγη κοπτήρων στην άνω σιαγόνα.

[ΕΤΥΜΟΛ. < τύλη / τύλος + πους. Η λ. ως επιστημον. όρος είναι αντιδάνεια, πρβλ. αγγλ. tylopoda].